یه جا خوندم دوست داشتن مثل قلب نیست،مثل دندونه.روزی که «دوست داشتن» آدم درد بکنه،غذا ازگلوت پایین نمی‌ره وآرام و قراری برات نمیمونه.ممکنه مقاومت کنی ولی یه روز میکشی ومیندازیش دور!
حالا حالت خوبه،راحت می‌خوابی،دیگه گریه نمیکنی ولی همیشه جای خالی‌اش هست، حتی وقتی از ته دل می‌خندی