خاطرات گذشته را که مرور میکردم یه جمله از اوایل پیدا کردم.همون اول اول ها.جمله ی منم نبود.جمله ی خودت بود.و دیگر هیچ


جمله این بود:


در این شهر صدای پای مردمی است که همچنان که تو را میبوسند طناب دار تو را میبافند

مردمی که صادقانه دروغ میگویند و خالصانه به تو خیانت میکنند

در این شـــهر هرچه تنها تر باشی پیروزتری . .